Przejdź do zawartości

Nagrzewanie oporowe

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Nagrzewanie oporowe - metoda ogrzewania, w której ciepło jest wytwarzane w wyniku przepływu prądu elektrycznego. Ciało przez które przepływa prąd nagrzewa się i oddaje ciepło do otoczenia[1].

Wyróżnia się następujące metody ogrzewania oporowego[1]:

  • bezpośrednie, w których ciepło powstaje we wnętrzu wsadu odgrywającego rolę opornika,
  • pośrednie, w których ciepło wywiązuje się w elemencie grzejnym niebędącym częścią wsadu.

Zasada działania

[edytuj | edytuj kod]

Nagrzewanie oporowe działa zgodnie z prawem Joule'a. Podczas przepływu prądu elektrycznego przez ciało wydziela się energia cieplna. Wydzielona energia cieplna zależy od czasu grzania, rezystancji drutu oporowego. Zależność tę można wyrazić wzorem[2]

gdzie:

– ilość wydzielonego ciepła,
– moc elektryczna,
– natężenie prądu elektrycznego,
– napięcie elektryczne,
– opór elektryczny przewodnika,
– czas przepływu prądu.

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

Metoda ogrzewania oporowego jest stosowana w przemysłowych urządzeniach grzejnych takich jak piece rezystancyjne czy nagrzewnice. Ponadto stosowana jest w urządzeniach grzejnych powszechnego użytku wyposażonych w grzałki elektryczne np. czajniki elektryczne, pralki, zmywarki.

Metoda ogrzewania oporowego jest stosowana w przemyśle spożywczym. Polega na przepływie prądu elektrycznego przez artykuły spożywcze, powodując ich sterylizację przed pakowaniem. Energia elektryczna zostaje zamieniona w energię cieplną w całej objętości produktu spożywczego, a nie tylko na jego powierzchni. Dzięki temu metodę zastosowano do nagrzewania żywności z kawałkami mięsa lub owoców. Jest alternatywna do metody sterylizacji żywności w puszkach.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b G. Bartodziej, E. Kałuża, Aparaty i urządzenia elektryczne, Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne, 1997.
  2. Joule’a prawo, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-07-22].